Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι η Εθνική Βιβλιοθήκη αντιμετωπίζει σοβαρό στεγαστικό πρόβλημα. Οι χώροι της ιστορικής έδρας στην οδό Πανεπιστημίου θεωρούνται ανεπαρκείς για το έργο ενός σύγχρονου ιδρύματος και το ζήτημα πιθανότατα να ήταν ακόμα ανοικτό αν δεν είχε προκύψει η δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχου για την κατασκευή των νέων της εγκαταστάσεων (όπως και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής) στο Πολιτιστικό και Εκπαιδευτικό Πάρκο που θα κατασκευαστεί στην έκταση του παλιού Ιπποδρόμου.
Φαίνεται, όμως, ότι η προβληματική κατάσταση δεν περιορίζεται στο εσωτερικό της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Παραδόξως το περισσότερο εκτεθειμένο στην κοινή θέα τμήμα του συγκροτήματος είναι αυτό που δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα για την εικόνα ενός κορυφαίου πνευματικού ιδρύματος της χώρας. Μια σύντομη βόλτα στον μικρό κήπο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, που αναπτύσσεται πίσω από το κτίριο του Θεόφιλου Χάνσεν, εντυπωσιάζει ακόμα κι εμάς τους Αθηναίους που όσο και να ’ναι είμαστε μαθημένοι σε μικρές ή μεγάλες εστίες εγκατάλειψης και αδιαφορίας. Στην προκειμένη περίπτωση η έκπληξη έχει να κάνει με το γεγονός ότι μιλάμε για έναν ισχυρό πυλώνα του κορυφαίου αρχιτεκτονικού συνόλου της νεοκλασικής Αθήνας (την Αθηναϊκή Τριλογία) στην καρδιά της πρωτεύουσας. Είχε κανείς την εντύπωση ότι τα πολλά και σημαντικά προβλήματα των λιγοστών δημοσίων κτιρίων με ιστορικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον προέρχονται συνήθως από εξωτερικούς εισβολείς (γκράφιτι, παρεμπόριο κ. ά). Αυτή τη φορά το αντι-παράδειγμα της Εθνικής Βιβλιοθήκης μάς δίνει την πληροφορία ότι ο εχθρός μπορεί να είναι ο ίδιος μας ο (κακός) εαυτός.
